Zespół zawiera przede wszystkim klocki drzeworytników niemieckich – sceny religijne, widoki, sceny rodzajowe, przedstawienia ornamentalne, w tym dużą ilość inicjałów, z okresu XVI - 1 ćw. XX w.

Katalog realizowany przez Konsorcjum Bibliotek Łódzkich. Umożliwia dostęp www do zasobów bibliotek łódzkich :Uniwersytetu Łódzkiego,Politechniki Łódzkiej,Uniwersytetu Medycznego,d. Wojskowej Akademii Medycznej,Akademii Muzycznej,Akademii Sztuk Pięknych,Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej,Wyższego Seminarium Duchownego orazbiblioteki Centrum Badań Molekularnych i Makromolekularnych PAN w Łodzi,Wojewódzkiej i Miejskiej Biblioteki Publicznej im. J.Piłsudskiego,biblioteki Instytutu Medycyny Pracy.Koordynatorem projektu jest Politechnika Łódzka. Katalog dostępny pod adresem http://www.biblioteki.lodz.pl/

12324

Kolekcja czepców pochodzących w większości z XIX w., z terenu Dolnego Śląska. Ze względu na krój można wydzielić podstawowe grupy: jednoczęściowe, dwuczęściowe oraz trzyczęściowe. Szyte były z materiałów tj.: jedwab, aksamit, brokat, wełna, płótno bawełniane lub lniane, tiul. Niektóre usztywniano, inne miały tzw. brodę, czyli koronkę układającą się wokół twarzy, jeszcze inne były obszyte futerkiem. W zdobnictwie czepców znalazły zastosowanie złote i srebrne nici, cekiny, szkiełka, kamyki, koraliki – wykorzystywane do wykonania haftów o motywach roślinnych, a także różnego rodzaju koronki (np. klockowe), tasiemki i wstążki.

Złotnictwo, konwisarstwo, kotlarstwo, kowalstwo, dawne zegary.

Katalog daje jednoczesny dostęp do informacji o zbiorach pięciu lubelskich bibliotek naukowych: Biblioteki Głównej Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Biblioteki Uniwersyteckiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego, Biblioteki Politechniki Lubelskiej i Biblioteki Głównej Akademii Rolniczej w Lublinie. Umożliwia równoczesne wyszukiwanie we wszystkich pięciu katalogach. Dzięki temu można szybciej zlokalizować poszukiwane pozycje. Możliwe jest także wyszukiwanie w katalogu jednej, wybranej biblioteki. Złożenie zamówienia jest możliwe tylko poprzez połączenie się z katalogiem wybranej biblioteki, zgodnie z zasadami w niej obowiązującymi.

Kolekcja tłoków menniczych i medalowych, głównie śląskich, od 1 poł. XIV w. do XIX w.

Malowane meble ludowe pochodzą z terenu Dolnego Śląska i zostały wykonane okresie XVII-XX w. Charakteryzują się bogatą kolorystyką i imitacją fornirów. Na drzwiach szaf i kredensów oraz na ścianach licowych skrzyń występują ozdobne płycizny z namalowanymi widokami lub fantazyjnymi bukietami kwiatów. Często w wzornictwie upodabniają się do mebli mieszczańskich

Kolekcja medali, plakiet i żetonów

Zbiór mebli i sprzętów drewnianych wykonanych w Europie w okresie XV-XX w.

Dwa banknoty próbne o nominale 50 zł z Janem Pawłem II

Kolekcja ta pochodzi z prywatnych zbiorów Piotra Mankiewicza, obecnie znajdujących się w Muzeum Chleba w Radzionkowie. Zawiera: pocztówki, zdjęcia starych piekarni, zbiorów, prac w piekarni, pieców, wypieków, wiatraków,żetonów chlebowych.

Kolekcja obejmuje tłoki pieczętne, bulle papieskie, dokumenty pergaminowe z przywieszonymi pieczęciami, pieczęcie woskowe oraz papierowe.

Kolekcja kabłąków (łęków) do dzwonków pasterskich, pochodzących prawdopodobnie w większości z XIX w., z terenu Dolnego Śląska. Wszystkie kabłąki wykonane zostały z drewna, prawdopodobnie chałupniczo. Zdobione są technikami snycerskimi (ryt swobodny i cyrklowy oraz wiórowe: zwykła, klinowa i krystaliczna). Przeważa ornament pasowy, symetryczny, kompozycje motywów geometrycznych, rzadziej geometryczno-roślinnych. Powierzchnie zdobione większości muzealiów pokryte są polichromią olejną (granatową, czerwona, żółtą, brązową). Część kabłąków jest niekompletna, brakuje skórzanych troków oraz mocowanych na nich dzwonków metalowych. Posiadane dzwonki wykonane są z blachy stalowej, giętej, lutowanej. Dwa kabłąki są datowane (1801, 1834).

W kolekcji znajdują się zdobione współcześnie na Dolnym Śląsku pisanki głównie z 2. poł. XX w. i pocz. XXI w.Zbiór ten można podzielić na dwa zespoły. Pierwszy pochodzi z lat 60. i 70. XX w., i stanowi główny trzon kolekcji muzealnej. Zdobnictwo tych pisanek nawiązuje do wzorów huculskich, rumuńskich, wołyńskich, rzeszowskich, lubelskich, łemkowskich, poleskich, suwalskich i opolskich.Drugi zespół (dary od uczestników organizowanej corocznie od 1992 wielkanocnej wystawy, z terenu Dolnego Śląska, Opolszczyzny, Lubuskiego, Małopolski) nie jest tak jednolity, jeżeli chodzi o stosowane metody zdobienia jajek i wzornictwo. W kolekcji są także jajka zdobione artystycznie, będące przykładem nowoczesnego, komercyjnego zdobienia.Najcenniejszymi w kolekcji są batikowe pisanki huculskie zakupione na początku lat 30. XX w. w Krakowie od Hucułów z okolic Żabiego i Kosmacza, pozyskane do zbiorów Muzeum w latach 1969-1970.

Zbiór odznaczeń i znaków honorowych polskich i niewielkiej ilości obcych. Znajdują się w nim ordery i odznaczenia państwowe, wojskowe z okresu I i II Wojny Światowej oraz organizacji i różnego rodzaju towarzystw. Rozpoczęto proces digitalizacji kolekcji.

Kolekcja drewnianych form pochodzących w większości z XIX w., z terenu Dolnego Śląska. Większość form wykonana została w pracowniach rzemieślniczych (prawd. bednarskich, stolarskich itd.). Ze względu na kształt zabytki można podzielić na 4 podstawowe grupy: okrągłe (w tym bryłowe), podłużne, kwadratowe (w tym ośmioboczne) oraz dwuczęściowe, składane. Wszystkie wykonane zostały z drewna technikami snycerskimi (ryt swobodny i cyrklowy oraz wiórowe: zwykła, klinowa i krystaliczna). Część form, przede wszystkim okrągłe i kwadratowe, wyposażona jest w uchwyty. W formach podłużnych funkcje uchwytów pełniły rowki w ścianach zewnętrznych. Pod względem ornamentu dna form (odciskanego na maśle) zabytki można podzielić na 4 grupy: z motywami roślinnymi, geometrycznymi, figuralnymi oraz łączonymi (np. geometryczno-roślinnymi). Pod względem wielkości (pojemności) przeważają formy półfuntowe (1/4 kg).

Druki zwarte i czasopisma wpływające od 1994 oraz sukcesywnie zbiory wcześniejsze

Kolekcja rzeźbionych form piernikarskich pochodzących prawdopodobnie w większości z terenu Śląska. Większość nie jest datowana. Z datowanych-najstarsza z roku 1667, najnowsza z 1875. Nieliczne są sygnowane i mogą być łączone z konkretnym warsztatem. Kolekcja zróżnicowana ze względu na wielkość zabytków (od 10 cm do 1 m) i technikę wykonania, ściśle związaną z ostatecznym przeznaczeniem wypieków. Występują tu formy pojedyncze, jedno-, dwu-, trzy- i czterostronne oraz dwudzielne przeznaczone do wyrobów pełnoplastycznych. Część form - odznaczających się dużymi wymiarami i precyzją reliefu – prawdopodobnie wykonana została na egzamin mistrzowski. W przedstawieniach przeważają wizerunki dam i kawalerów w zdobnych szatach, huzarów, niemowląt w powijakach, zwierząt, tablic z alfabetem, wirujących kół, serc. Większość z nich miała znaczenie symboliczne.

W skład kolekcji cyfrowej wchodzą obiekty związane z hutą szkła w Złatnej, która działała od 1812 do 1875 roku. Związana była z produkcją flaszek, karafek, kielichów, kieliszków, wisiorków i paciorków, które były sprzedawane na terenie Galicji i Węgier.Huta została założona przez hr. Adama Wielopolskiego.Muzealia wchodzące w skład kolekcji:1.fragment tygla pieca hutniczego XIX w.2.karafka z niebieskiego, dmuchanego szkła ok.1840 roku3.bryła szkliwa

Wybrane dzieła z kolekcji Muzeum Pałacu w Wilanowie.

Przedmioty użytkowe i dekoracyjne wykonane z różnych mas ceramicznych (glina, majolika, fajans właściwy i delikatny, kamionka, porcelana) w warsztatach, manufakturach oraz fabrykach, działających na terenie całej Europy oraz afrykańskich i azjatyckich wybrzeżach morza Śródziemnego, w czasach od starożytności do około lat 30 XX wieku.

W skład kolekcji cyfrowej wchodzą cenne obiekty sztuki sakralnej:- Obraz „Opłakiwanie” z ok. 1450 r., malowany temperą na desce, jest wybitnym przykładem małopolskiego malarstwa tablicowego. Łączy w sobie cechy stylu miękkiego i łamanego. Obok „Opłakiwań” z Chomranic i Czarnego Potoku jest publikowany w najważniejszych opracowaniach polskiej sztuki gotyckiej. Pochodzi z kościoła Świętego Krzyża w Żywcu (XIV wiek).- Rzeźba „Święta Anna Samotrzecia” z ok. 1380 r., rzeźba drewniana, polichromowana, cenny przykład plastyki śląskiej. Pochodzi z kościoła Świętego Krzyża w Żywcu (XIV wiek).- Rzeźby „Święta Katarzyna” i Święta Barbara” z początku XVI wieku, pochodzące z kapliczki Św. Wita w Starym Żywcu.- Obraz „Matka Boska Tronująca z Dzieciątkiem” (Madonna z Poziomką) ok. 1460 – 1477 r.- Obraz Matka Boska ze świętymi Andrzejem i Piotrem z cyklu „Santa Conversazione”, obraz gotycki z początku XVI wieku, tempera na desce, fragment tryptyku. Pochodzi z Łekawicy.- Obraz Matka Boska ze świętymi Mikołajem i Stanisławem z cyklu „Santa Conversazione”, obraz gotycki z początku XVI wieku, tempera na desce, fragment tryptyku. Pochodzi z Łękawicy- Obraz „Wskrzeszenie Łazarza” z ok. 1560 r., tempera na desce, pochodzi z kościoła Św. Krzyża w Żywcu.- Obraz „Chrystus i św. Weronika” z ok. 1550 r., tempera na desce, pochodzi z kościoła Św. Krzyża w Żywcu.

Wybrane dzieła z kolekcji Muzeum Pałacu w Wilanowie

Na zbiór składają się zespoły: największy – grafiki niemieckiej (ponad 5000 prac od ok. 1498- pocz. XX w.), grafiki francuskiej (1286 prac od XVI do pocz. XX w.; najbardziej reprezentatywne zespoły dzieł z XVII i XVIII w., z większymi zespołami prac m.in. Abrahama Bosse’a, Jacques’a Dassonneville’a, Roberta Nanteila (XVII w.) czy Pierre’a Le Pautre (XVIII w.) przegląd różnorodnych technik), włoskiej (ok. 1300 prac od XVI do XIX w.; na szczególną uwagę zasługuje bogaty zespół dzieł XVI-wiecznych, na czele z 50 miedziorytami Marcantonia Raimondiego, zbiór ponad 350 prac Stefana della Belli (XVII w.) oraz ponad 30 prac Francesca Bartolozziego (XVIII w.), angielskiej (nieco powyżej 400 prac, w przeważającej mierze z 2 poł. XVIII w.; na uwagę zasługuje obfitość ciekawych technik – sposobu punktowego i kredkowego, mezzotinty, również barwnych), grafika holenderska i flamandzka (niewiele ponad 400 prac, w znakomitej większości z wieku XVII).

Zbiory Epoki Żelaza pochodzą przede wszystkim z cmentarzysk i osad kultury przeworskiej, której ludność zamieszkiwała ziemie dzisiejszej środkowej i południowej Polski, oraz kultury wielbarskiej z Pomorza, wschodniego Mazowsza, Podlasia i Lubelszczyzny. Najciekawszą i najbardziej wartościową część zbiorów stanowią zespoły wyposażeń grobowych z wielkich cmentarzysk ciałopalnych kultury przeworskiej - obok ozdób, części stroju, uzbrojenia i narzędzi z nekropoli tych pochodzi kilka tysięcy naczyń glinianych. Szczególny charakter mają zabytki z bogatych grobów ówczesnej arystokracji (tzw. książęcych) z Łęgu Piekarskiego nad środkową Wartą - wśród licznych naczyń brązowych i szklanych importowanych z terenu Cesarstwa Rzymskiego, srebrnej biżuterii i ozdób uwagę zwraca unikatowa celtycka misa brązowa zdobiona czerwoną emalią. W zespole zabytków kultury wielbarskiej wyróżniają się znaleziska z birytualnej nekropoli w Jartyporach na południowo-zachodnim Podlasiu, z zespołami niezwykle efektownej biżuterii srebrnej i koliami paciorków i wisiorków szklanych, bursztynowych, brązowych i srebrnych, oraz unikatowymi importowanymi pucharkami brązowymi zdobionymi barwną emalią. Z tą kulturą wiąże się też zespół zabytków z grobu „książęcego” z Rudki na Wołyniu.

W skład kolekcji cyfrowej wchodzą trzy rękopisy „Chronografii” z lat 1699, 1704, 1724. Najważniejszy pochodzi z roku 1704, liczy 550 kart. Oprawiony został w XIX wieku. Chronografia obejmuje dzieje Żywca i Żywiecczyzny od roku 1400 do 1728. Kronika Andrzeja Komonieckiego (1658-1729) jest najcenniejszym źródłem wiedzy historycznej o Żywiecczyźnie.

Kolekcja rzeźby nowożytnej należy do największych tego typu w Polsce i obejmuje zabytki powstałe w okresie od pocz. XVI do końca XVIII w. Zasadnicza część kolekcji to przedstawienia figuralne, składające się pierwotnie na wystrój kościołów, dominują w niej dzieła o charakterze sakralnym. Znaczną część kolekcji stanowią elementy snycerskie.

Wybrane reprezentatywne prace z kolekcji fotografii artystycznej (okres 1839-2003).

Pocztówki z lat ok. 1897-1945 dotyczące ikonografii Wrocławia i dawnych miejscowości podwrocławskich włączonych przed i po II wojnie światowej do miasta; ok. 70 pocztówek wykonano w technice litografii, reszta w technikach: światłodruk, rotograwiura, autotypia oraz pocztówki fotograficzne; większość pocztówek wydana przez wydawców wrocławskich

Skromna, nie obejmująca dzieł wielu wybitnych polskich rzeźbiarzy, ani ich twórczości. Kolekcja sygnalizuje jedynie ważniejsze problemy i tendencje artystyczne w rzeźbie polskiej od 2 poł. XIX w. do poł. XX w. Kolekcja stanowi cenne uzupełnienie stałej ekspozycji malarstwa polskiego w Muzeum Narodowym.

Wyroby ze szkła z okresu od antyku do pocz. XX w. Szczególnie cenne są kolekcje szkieł antycznych, barokowego szkła śląskiego, szkieł użytkowych i dekoracyjnych z okresu biedermeieru, artystycznych szkieł secesyjnych i witraży.

Liczna kolekcja dzieł malarzy lwowskich: portretów epoki biedermeieru (Reichan, Schweikart), obrazów historycznych i rodzajowych romantyków, postromantyków (Michałowski, Leopolski, Grottger), wzbogacona niewielkim zespołem portretów sarmackich (m. in. rody Mnischów, Ossolińskich, Wiśniowieckich, Sanguszków). Reprezentatywna kolekcja dzieł modernistów (Malczewski, Wyczółkowski, Wyspiański, Wojtkiewicz, Ślewiński). Najcenniejsze, najczęściej wypożyczane oraz publikowane obrazy z kolekcji.

Kolekcja obejmuje: obiekty artystyczne powstałe na ziemiach polskich w 1. poł. XX wieku i pochodzące z tego okresu wyroby fabryczne, dzieła artystów specjalizujących się w zakresie obu dyscyplin z okresu po 1945, powojenne wyroby polskich zakładów porcelany, porcelitu, fajansu, kamionki oraz hut szkła. W zbiorze znajdują się także prace artystów zagranicznych uczestniczących w organizowanych na terenie Dolnego Śląska plenerach tj. Sympozjum „Porcelana Inaczej” w Wałbrzychu, Plener Ceramiczno-Rzeźbiarski w Bolesławcu a także prace czeskich, słowackich, niemieckich i fińskich artystów szkła.

Kolekcja obejmuje historyczne tekstylia, ubiory i akcesoria mody. Kolekcja cyfrowa obejmuje nabytki z ostatnich lat oraz wybrane obiekty z pozostałej części zbiorów.

Najcenniejsze eksponaty kolekcji malarstwa z terenu Śląska 1520-1800.

W skład kolekcji cyfrowej wchodzą czepce stanowiące element stroju mieszczki żywieckiej tzw. „złote copki”. Czepce te, noszone są przez mężatki do uroczystego mieszczańskiego stroju żywieckiego. Są one bogato zdobione złotymi nićmi, haftowane w większości w motywyroślinne, zdobione cekinami i koralikami.Przód czepca zdobiony jest koronkową, układaną w kontrafałdy ryszką, tył natomiast układaną w tzw. bufki wstążką, tzw. foborkiem tylnim, który spływa na plecy.

W zespole przeważają rysunki XIX-wieczne ze szkoły niemieckiej, prace reprezentujące szkoły: holenderska, francuską i włoską stanowią pojedyncze przykłady.

Militaria, laka, ceramika, metale

Wybrane dzieła z kolekcji Muzeum Pałacu w Wilanowie.

Zdjęcia prac graficznych, rysunków, gwaszy i akwarel najwybitniejszych artystów polskich i zagranicznych XX i XXI wieku.

Kolekcja cyfrowa dokumentująca gromadzoną od sześćdziesięciu lat, jedną z najlepszych nie tylko w Polsce, ale i w Europie Środkowej, kolekcję dzieł rzeźby romańskiej i gotyckiej oraz malarstwa gotyckiego, stworzonych na Śląsku w okresie od 1. połowy XII do końca 1. ćwierci XVI w., zasobną w cały szereg wybitnej klasy zabytków, ilustrujących przemiany w twórczości artystycznej regionu.

Zbiory z okresu wczesnego średniowiecza pochodzą z przeszło 800 stanowisk położonych w ponad 600 miejscowościach na terenie Mazowsza i Podlasia.

Kolekcja obrazująca proces artystycznego i estetycznego kształtowania druków, głównie książki polskiej, od XIX w. po współczesność, a także pokazująca wybrane obiekty z zakresu szeroko rozumianej „sztuki książki” (np. książki-przedmioty itp.). Kolekcja cyfrowa obejmuje nabytki z ostatnich lat oraz wybrane obiekty z pozostałej części zbiorów.

Zespół obejmuje rysunki artystów polskich działających w XIX w. i na pocz. wieku XX.Najliczniejszy jest zbiór prac Edwarda Duczyńskiego (ok. 200) oraz Jacka Malczewskiego (ok. 100), mniej liczne, ale niezmiernie ważne zbiory rysunków Jana Matejki, Piotra Michałowskiego, Artura Grottgera, czy Juliusza Kossaka.

Zbiory młodszej epoki kamienia - neolitu, obejmują chronologicznie okres od połowy 5 tys. p.n.e. do schyłku 3 tys. p.n.e. Należą do najliczniejszych w PMA kolekcji, są efektem ponad 70-ciu lat badań kilku pokoleń archeologów. Znajdują się w nich materiały z całej Polski i terenów ościennych. Najbogatsza część zbiorów pochodzi z terenów Małopolski, Mazowsza i Polski płn-wsch. Najliczniejsze zespoły zabytkowe i najbardziej znane to: Ćmielów, Złota, Krzemionki, Gródek Nadbużny, Zawichost, Popudnia i Pieniążkowa oraz jaskinie ojcowskie.

W skład kolekcji wchodzą dzieła wykonane z różnych tworzyw: drewna, kamienia, tkaniny, materiałów syntetycznych. Ich autorami są artyści polscy działający w okresie od pierwszej dekady 20 wieku do dziś, zarówno na ziemiach polskich jak i poza granicami kraju. Kolekcja odzwierciedla charakterystyczne dla sztuki tego czasu tendencje artystyczne, rzeźbę abstrakcyjną i figuratywną, eksponując aspekt ekspresyjny i metaforyczny obecny w sztuce polskiej 20 wieku. W kolekcji znajdują się też nieliczne przykłady polskiej i zagranicznej rzeźby okresu międzywojennego.

Obrazy wykonane techniką olejną, temperową, a także akwarele i pastele. Wydzielono w nim według kryterium topograficzno-historycznego grupy: malarstwo krajów romańskich, malarstwo niderlandzkie, malarstwo krajów monarchii habsburskiej XVI-XVIII w., malarstwo niemieckie 2 poł. XVIIII w. do pocz. XX w.

Zbiory Epoki Brązu i Wczesnej Epoki Żelaza datowane od około XVIII do około III wieku p.n.e. Pochodzą z ponad 2,5 tysiąca stanowisk archeologicznych, usytuowanych w większości na terenie Polski centralnej i wschodniej. Przeważają bogate kolekcje zabytków ceramicznych – szczególnie naczyń pozyskiwanych w trakcie badań cmentarzysk ludności kultury łużyckiej oraz nekropoli kultury grobów kloszowych, zlokalizowanych przede wszystkim na terenie Mazowsza.Ponadto zestaw wyrobów brązowych (ozdób, narzędzi, broni), zwłaszcza ze znalezisk gromadnych – skarbów, a także przedmioty wykonane z żelaza, kamienia, krzemienia, kości i poroża.

W skład kolekcji wchodzą obrazy wykonane w różnych technikach, głównie olejowej, temperowej, akrylowej, również w technikach mieszanych. Ich autorami są przede wszystkim artyści polscy działający w okresie od końca pierwszej wojny światowej do dziś, zarówno na ziemiach polskich jak i poza granicami kraju. Kolekcja odzwierciedla charakterystyczne dla sztuki tego czasu tendencje artystyczne, zarówno różne formy abstrakcji jak i sztuki figuratywnej, eksponując aspekt ekspresyjny i metaforyczny obecny w polskim malarstwie 20 wieku. Trzon zbioru to indywidualne kolekcje malarstwa najbardziej znanych artystów polskich ilustrujące rozwój ich twórczości.Ponadto w skład zbioru wchodzą prace artystów zagranicznych, głównie malarzy niemieckich działających w okresie międzywojennym we Wrocławiu (związani z tutejszą Akademią Sztuki i Przemysłu Artystycznego) oraz na Dolnym Śląsku.

Kolekcja monet pochodzi z wykopaliskowych badań archeologicznych - głównie skarbów oraz z pojedynczych znalezisk. Badania prowadzone były na terenie całej Polski oraz na terenach zachodniej Białorusi i Ukrainy.

W skład kolekcji cyfrowej wchodzą obesłania cechowe związane z cechami rzemieślniczymi działającymi w Żywcu. Obesłania te, służyły do zwoływania braci cechowych na zebrania, pogrzeby oraz nabożeństwa żałobne. Na niektórych widnieją inicjały Andrzeja Komonieckiego

Zbiory Działu Archeologii Bałtów pochodzą z ziem bałtyjskich z czasów od wczesnej epoki żelaza po średniowiecze i okres nowożytny, tzn. od około V w. p.n.e. do XVIII w. Bałtowie zamieszkiwali południowo-wschodnie wybrzeża Bałtyku na wschód od dolnej Wisły aż po Dźwinę. Spośród licznych plemion bałtyjskich do dziś przetrwali jedynie Litwini i Łotysze. Zbiory obejmują materiały archeologiczne z osad, grodzisk i cmentarzysk plemion pruskich i jaćwieskich z Mazur i Suwalszczyzny oraz plemion letto-litewskich ze środkowej i wschodniej Litwy i Łotwy.

Zespół zawiera jedną płytę francuskiego autora, jedną - włoskiego, kilka artystów polskich; pozostałe reprezentują szkołę niemiecką, a tematycznie związane są w większości z Wrocławiem.

Kolekcja obejmuje dzieła rzeźbiarskie, powstałe w różnych częściach Europy od końca XVIII w. do poł. XX w. W kolekcji dobrze reprezentowane są najważniejsze nurty stylowe w rzeźbie XIX i XX w. W sposób szczególny reprezentowane są w zbiorze dzieła artystów wrocławskich i związanych ze Śląskiem. W kolekcji znajdują się pojedyncze wybitne dzieła m.in. Ch.D. Raucha, G. Kolbe.

W skład kolekcji cyfrowej wchodzą pamiątki związane z kaplicą Św. Wita, która znajdowała się w Starym Żywcu. Przed kaplicą znajdowało się źródełko, któremu przypisywano właściwości lecznicze. Z kaplicą związana jest legenda o cudownym uleczeniu wzroku króla Polski – Jana Kazimierza, który przebywał w Żywcu w 1669 roku. Stara, XVII- wieczna, drewniana kapliczka rozpadła się. W 1869 roku wzniesiono na jej miejscu nową, murowaną, w stylu pseudogotyckim, autorstwa Karola Pietschki. Kapliczka położona była na rzucie prostokąta, nakryta dachem spadowym. W kaplicy znajdowały się dwa drewniane, polichromowane posążki św. Barbary i św. Katarzyny pochodzące z ok.1500 roku. Wewnątrz umieszczona została tablica z uwiecznionym na niej wierszem sławiącym źródło św. Wita, ułożonym w 1702 roku przez Andrzeja Komonieckiego. Kaplica niestety została wyburzona w 1964 roku w związku z budową zapory w Tresnej.Muzealia związane z kolekcją:1.Rzeźba św. Barbary z ok. 1500 roku2.Rzeźba św. Katarzyny z ok.1500 roku3.Tablica z 1702 roku4.Projekt Karola Pietschki5.Opracowanie kapliczki św. Wita autorstwa Ż. Kądzielowianka i M. Żukowska

Wybrane dzieła z kolekcji Muzeum Pałacu w Wilanowie.

Na zbiór składają się rysunki śląskie: szkice, pejzaże, widoki, fragmenty architektury Śląska i Wrocławia.

Na zbiór składają się grafiki śląskie: pejzaże, widoki architektury, panoramy miast, portrety, wizerunki świętych, których miejsce kultu znajdują się na Śląsku.

Jest to zbiór niewielki, mało reprezentatywny dla grafiki polskiej. Najlepiej reprezentowana jest twórczość artystów działających na przełomie XIX/XX w. i początku wieku XX., która stanowi 2/3 całości zbiorów grafiki polskiej. Autorzy często reprezentowani są pojedynczymi lub kilkunastoma pracami; na uwagę zasługują większe zespoły grafik Wandy Korzeniowskiej (85 prac) oraz Kazimierza Sichulskiego (55 prac). Olbrzymią większość grafiki XIX-wiecznej stanowią albumy widoków litograficznych Maksymiliana Fajansa (ok. 140), natomiast wiek XVIII jest reprezentowany prawie wyłącznie przez „adoptowanego” Francuza, J.P. Norblina (ok. 50 prac).

Kolekcja z około tysiąca stanowisk, pozyskiwane od 2. połowy XIX wieku, pochodzą z obszaru całej Polski, z także obecnej Litwy, Białorusi, Ukrainy i Francji. Szczególnie bogate są materiały z okresu środkowego paleolitu (100.000 – 40.000 lat temu) z południowej Polski (Piekary pod Krakowem, jaskinie Ciemna i Okiennik) oraz z okresu schyłkowego paleolitu (ok. 10.000 – 8.000 lat p.n.e.) z Niżu Polskiego (Płudy, Świdry, Rydno). Wśród zespołów zabytkowych wyróżnia się datowany na 4.500 lat p.n.e. grób mezolitycznego łowcy odkryty w Janisławicach, bogato wyposażony w przedmioty z krzemienia, kości i zębów zwierzęcych.

Kolekcja militariów, zabytki dawnego uzbrojenia XII-XIX w.